چرا بانیان وضع موجود حداقل یک گزارش نمیدهند؟

نفت خبر: باید به هویزه سفر کرد، به حمیدیه، به سوسنگرد به ملاشیه اهواز و حصیر آباد. تا به عمق فقر و محرومیت مناطق نفتی کشور پی برد. محلات و شهرهایی که به شدت به نگاه توسعه ای و عمرانی شرکت نفت نیاز  دارند تا از حلقه فقر و فلاکت در بیایند.

این یک داستان پر اشک است. داستانی که اداره عمران مناطق نفت خیز شرکت نفت در این سالها بویی از آن نبرده است. جایی که علیرغم بودجه 46 همتی آن، در کاهش رنج مناطق محروم نفتی، آن تلاش سازنده و آن همیّت لازم دیده نشد که هیچ، وانگهی گزارشات مکرر نشان میدهد که اداره ایی که بابک دارابی آن را هدایت کرده است دچار پرت منابع و هدر رفت مصارف بوده است. نکته تاسف برانگیز اینکه هیچ چشم انداز و گزارشی از آنچه در سه سال دولت قبل خرج مسئولیت اجتماعی شده است وجود ندارد و به افکار عمومی ریز پروژه های اجرا شده اعلام نمیشود.

 

رضا امیر خانی مینویسد: «و همين نفتِ مفتِ دولتي به مسئولِ يقه‌سفيدِ سه‌لتي چنان اقتداري مي‌بخشد كه خود را صاحبِ فره‌ي ايزدي نيز بداند!» این جمله یکی از هزاران جمله توصیفی دقیقی بود که امیرخانی در کتاب نفحات نفت در آن حال و روز برخی مدیران را بیان می کرد. وی در ادامه مینویسد آن مسئول همچنان خودش را در چنان جایگاه رفیعی می بیند که هرجا دلش بخواهد پول نفت را خرج می کند. کدام پول نفت؟ هزاران میلیارد پولی که قرار است به اسم «مسئولیت اجتماعی نفت» هزینه شود. در کجا؟ چگونه؟

این داستان کسانی است که برای مردم نفرت و وازدگی از نفت را رقم زدند. داستان هزاران میلیارد بودجه ای که باید صرف رضایت مندی شهروندان مناطق نفتی میشد، اما سر از مراکز و مخارجی درآورد که نسبت چندانی با رفاه مناطق نفتی ندارد. مخارجی با ظاهری مذهبی اما در باطن دنبال معنی و سرانجامی دیگر. مانند ساخت خانه برای طلاب جهرم و یا کمکم به حوزه علمیه خواهران تهران. این شکل کلی از عملکرد دارابی در سه سال گذشته بود.

 

دارابی نماینده نگاهی بود که نفت را برای توسعه نمیخواست و در واقع نفت برای این عده، صرفا یک ماشین پرداختی بود برای مقاصد سیاسی در پوشش مذهبی. باعث تاسف اینکه او هنوز هم در شرکت نفت همان مسئولیت را دارد.. دارابی مشاور مسئولیت‌های اجتماعی نفت وقتی با این انتقاد روبه رو شده بود که چرا هزینه‌ها را صرف مناطق نفتی نمی‌‌ کنید می‌گفت: «در دولت‌‌های قبلی که سفرهای استانی انجام می‌‌شد، یکسری ابلاغیه‌‌ها به‌دست ما می‌‌رسید و ما اقدام می‌‌کردیم. اکنون در دولت سیزدهم هم مصوبات سفرها به ما ابلاغ می‌‌شود که بر اساس آن ما نسبت به انجام پروژه در استان‌‌های غیر نفت‌‌خیز اقدام می‌‌کنیم. عملا هدف این نیست که ما شرکت ملی نفت هستیم یا مثلا آن دستگاه زیرمجموعه وزارت نیروست و... هدف رضایتمندی مردم از دولت جمهوری اسلامی ایران است. این هدف دولت سیزدهم است.»

 

این درحالی است که شهرهایی چون اهواز، آبادان، هویزه، سوسنگرد، ماهشهر، امیدیه، گچساران و آغاجاری، مسجدسلیمان و عسلویه درگیر مشکلات ریز و درشتی در معیشت و زیرساخت‌‌های رفاهی هستند.

 

نگاهی که اوج گرفت

 

همین نگاه بود که در زمان وزارت نفت اوجی یکی پس از دیگری نامه ها به معاونت مسئولیت های اجتماعی می‌رفت و درخواست کمک‌های میلیاردی در آن مطرح می‌شد. به این ترتیب بود که مشاور اجتماعی وزیر تشخیص می‌داد این پول‌ها در کجا هزینه شود. از نماینده کازرون که برای حوزه علمیه صالحیه کازرون التماس دعا داشت، تا مجمع  نماینگان فارس که بعد از کرونا درخواست کردند کاهش نذورات ملت از این محل تامین شود.

وزارت نفت را چه کار است به ساختن 700 واحد خانه برای اسکان و استقرار ائمه جماعت و روحانیون مساجد جهرم که پیشتر اسناد آن منتشر شد؟ شاید هم دلیلی مهم داشته باشد که آب غیزرانیه مهم نیست، اما خانه‌سازی و رفع مشکلات رفاهی مسجد جمکران اهمیتش بیشتر است؟

 

نکته اینجاست که اصولا به جای آنکه هزاران میلیارد بودجه وزرات نفت با ضابطه و حساب و کتاب برای مناطق نفت خیز خرج شود، صرف مصوبات استانی دولت قبل شده بود.

 

وقتی مشاور اجتماعی اوجی با این انتقاد روبه‌رو شده بود که چرا با یک نامه، 50 میلیارد تومان به مسجد جمکران دادید گفته بود: « مسجد جمکران به‌عنوان یکی از پایگاه‌‌های تشیع یکسری کمبودها و نیازمندی‌‌هایی دارد که برای زوار ایجاد زحمت کرده است..»

 

مردادماه سال 1401 دارابی مشاور اجتماعی اوجی گفته بود که تعهد دارند «دو هزار پروژه موجود تا پایان دولت» را تکمیل کنند. سئوالی که وجود دارد این است که مشخصا این پروژه ها چیست؟ چرا همه آنها در سایت در معرض دید مردم قرار نمی گیرد؟ چرا دارابی یک گزارش از ریز دقیق پروژه هایی که اجرا کرده است نمیدهد؟ مثلا روشنایی مسیر اربعین. یا کمک به حوزه علمیه خواهران تهران. ....

 

 انتهای پیام